Ik heb er een nachtje over geslapen, maar de boosheid en verontwaardiging over wat er gisteren in Amsterdam gebeurde zijn nog niet weg. Meerdere retweets van gelijkgestemden en zelfs mails naar politici hebben het gevoel nog niet weggenomen. Dan rest nog maar één ding: het van me af proberen te schrijven in een blogpost. Er is zoveel mis aan wat ik gisteren zag en hoorde, dat ik er bijna moedeloos van word. Maar ook verdrietig.
De kern van de zaak is al door velen verwoord: waar het kabinet iedereen met klem oproept om allerlei vrij drastische maatregelen te nemen om een volgende corona-uitbraak te voorkomen, waar zorgpersoneel zich meer dan uit de naad heeft gewerkt om de boel onder controle te krijgen, waar bedrijven het echt niet gaan redden als de crisis langer duurt dan nodig, waar horecabedrijven met de centimeter in de hand hun toko inrichten, daar gaan 5.000 mensen hutjemutje bij elkaar op De Dam staan. Het risico nemend dat een uitbraak door dit event de boel opnieuw op slot gaat gooien, en passant elke maatregel van onze bestuurders ondermijnend (want waarom zouden we nog luisteren als dit mag?). En de burgemeester zegt: “Het is té belangrijk en het is ieders eigen verantwoordelijkheid.”
Ammehoela. Mijn zwaar verstandelijk beperkte broer heeft sinds half maart één keer zijn moeder gezien, waar hij gewend is om elke twee weken een weekend bij haar te logeren. Met kunst en vliegwerk van de begeleiding en een extra pilletje wordt het redelijk in de hand gehouden. Op 1 juli (nóg een maand!) mag logeren weer, áls tenminste alles goed gaat in Nederland. IK vind het te belangrijk dat mijn broer mentaal in orde is, IK vind dat mijn moeder en mijn broer qua corona niks mankeren en dat een logeerweekend verantwoord is, maar dan nóg volgen we de richtlijnen. Voor alle andere mensen om ons heen. De 5.000 mensen van gisteren waren de jongeren van een paar weken geleden die zeiden: “Ik kan best een barbecue houden, want ik word toch niet ziek.”
Vermijd drukte. Hoe moeilijk kan het zijn?
Bubbels
Naast de bedenkelijke rol van de burgemeester van Amsterdam (dat je niet gaat schieten op 5.000 mensen snap ik, maar het lijkt me toch dat je toch ook eerder íets had kunnen doen om te voorkomen dat het zo aan zou zwellen?) kijk ik zeker ook de 5.000 mensen zelf aan en ben ik maar weer eens hard op de feiten van de tegenwoordige tijd gedrukt. Het eigen gelijk verblindt alles, verzwelgt alle tegenargumenten. De mensen aan tafel bij Op1 die persoonlijk geraakt worden door het thema racisme gaan vollédig mee in de argumentatie van de burgemeester, omdát het onderwerp zo belangrijk is. BN’ers die twee weken geleden nog tweetten over anti-lockdown demonstranten omdat zij geen afstand hielden, tweetten nu foto’s van de Dam begeleid met duimpjes en spierballen. En dat is weer koren op de molen van ‘de andere kant’ van het politieke spectrum en de verwensingen volgen elkaar weer in no time op. Ik zag alweer de eerste mening voorbij komen dat iedereen die boos is op deze demonstratie racisme blijkbaar goedkeurt……zucht.
Ik vind die zichzelf in stand houdende polarisatie echt het vergif van de samenleving. De bubbels van het eigen gelijk lijken groter en groter te worden en vooral ook ondoorzichtiger. Naar buiten kijken is er niet meer bij. Ik moet zelf ook opletten. Ik denk dat ik in een anti-Trump-bubbel zit en vraag me af hoe je in hemelsnaam níet in een anti-Trump-bubbel kunt zitten, maar ik zie ook dat mijn beeld door een bepaalde invalshoek wordt gedomineerd en ik erken dat een groot deel van het Amerikaanse ‘heartland’ vanuit hun situatie anders naar de wereld kijkt. Nog steeds geen reden om maar íets normaal te vinden van wat die man allemaal uitkraamt, maar als je dat zicht op de ander helemaal kwijt bent en alleen maar met jouw wereld bezig bent, dan zie je wat ervan komt. Dan sta je met 5.000 man op de Dam en vind je dat helemaal oké.
Begrip voor de ander, het gesprek aangaan en het vertrouwen in de mensen houden (“De Meeste Mensen Deugen” is niet voor niks een bestseller en -ik ben er in bezig- best wel terecht), ergens daar ligt de sleutel. Maar die sleutel ligt wel in een heel diep laatje verborgen op dit moment. Of draag ik zelf met mijn razernij over deze demonstratie ook weer bij aan de vredeloosheid? Verwarrende, bijkans gekmakende tijden.
Minneapolis en Amsterdam tonen in ieder geval wel aan: we zijn nog ver van huis.