Tagarchief: Inspiratie

Dataviz it izz!

Voor het eerst sinds weet ik hoe lang zette een docent weer eens een handtekening onder een diploma, of ja: certificaat, als blijvend bewijs dat ik weer een stukje slimmer ben geworden. Sinds begin oktober reisde ik elke dinsdagavond met de trein naar Utrecht, om aan de Hogeschool aldaar de cursus Datavisualisatie en Infographics te volgen. Lessen met medestudenten, huiswerk maken, een soort van stressen voor een eindopdracht, het kwam weer allemaal voorbij. En ik vond het leuk.

Het mag algemeen bekend zijn onder de mensen die mij kennen dat er voor mij meer interessante dingen in het leven zijn dan de ruimtelijke ordening of het spreekwoordelijk stoeien met ambtenaren. Eerder dit jaar heb ik me erop toegelegd om me te oriënteren op een vakgebied of onderwerp dat me breder laat kijken dan dat. Mijn zusje had deze cursus wel eens voorbij laten komen via de app (in de zin van ‘echt iets voor jou’) en na enig onderzoek naar het brede scala aan studiemogelijkheden heb ik besloten om hier maar eens mee te beginnen. En met succes dus.

Een nieuwe wereld

Infographics en datavisualisatie zien we in toenemende mate om ons heen, zeker met de onnoemelijke hoeveelheden data die worden verzameld en beschikbaar worden gesteld. De cursus richtte zich op de vraag welke methoden en technieken er zijn om dat allemaal visueel te communiceren, op een zodanige wijze dat wat je verbeeldt ook aanslaat bij je doelgroep. De cursus valt niet voor niets onder het Centrum voor Communicatie en Journalistiek van de Hogeschool.

Met voorbeelden en bespreking daarvan (wat is er goed aan, wat werkt en wat niet, hoe kijken mensen, welke manieren zijn er om je verhaal te vertellen) kreeg ik gaandeweg een beeld van een voor mij redelijk nieuwe wereld. Ook wel overdonderend, omdat die wereld al zo wijd vertakt is en heeft geleid tot duizenden goede, mooie en ook grappige voorbeelden; er zijn congressen en awards en talloze professionals die zich met ‘dataviz’ en infographics bezighouden. Ik ben er een paar gaan volgen op Twitter en er komt werkelijk van alles prachtigs voorbij. Vind daar maar eens een plekje tussen, vooropgesteld dat dat is wat ik zou willen.

Voorbeeld van een vrij kunstige datavisualisatie over het weer in Eindhoven (studio TERP)

Ik kan het

Inspiratie genoeg, zoveel is duidelijk. En de beoordeling van mijn eindopdracht (een infographic die verband houdt met mijn projectaandrijving) werd zodanig goed ontvangen, dat ik wel móet concluderen dat het me ligt en dat ik het kan. Het gaat dan vooral niet alleen over ontwerpen (want er zijn magistralere ontwerpers dan ik ben), maar om het samenvatten en verpakken van het verhaal in een overzichtelijk geheel. Het schema erachter, wat wil je vertellen, wat kun je weglaten, enzovoort enzovoort. Er zijn ook echt behoorlijk wat minder geslaagde voorbeelden te vinden, waaruit blijkt dat dát aspect van datavisualisatie heel belangrijk is en niet bij iedereen kan worden neergelegd.

Vooralsnog zie ik de mogelijkheid om infographics, schema’s, grafieken en datavisualisatie op een goede en mooie manier ook in mijn projecten en andere hobby’s te verwerken. Kijk bijvoorbeeld hier voor een simpel verschuifbaar voor-naplaatje van het project van Goed Wonen aan de Prinses Irenestraat in Gemert, ook een visualisatie.

Ik zal dan ook dankbaar gebruik maken van de technieken, apps en sites die me zijn aangereikt en verdere kennis op gaan snuiven. Of dat leidt tot een meer uitgebreide neventak of wie weet een complete switch, dat zal de toekomst uitwijzen. Daarvoor zal ik nog iets meer vlieguren moeten maken. Maar het begin is er en ik stap dat vliegtuig nog niet uit.

Een mooi doel voor 2019. Tijdens de feestdagen maar eens visualiseren hoe dat eruit kan gaan zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn eindopdracht: een poster om mijn klanten te informeren over het r.o.-traject (lage resolutie)

De gemeente als regisseur: vasthouden of loslaten?

RegisseurHet is dé hedendaagse worsteling van gemeenten en initiatiefnemers: hoe geven we inhoud aan de regisseursrol van de gemeente? De regisseur als begrip werd populair toen het gemeentelijk budget en het personeelsbestand in de voorbije jaren snel slinkten. De gemeente had geen mensen en geen geld meer om overal de kar te trekken en zou zich nog beperken tot de ‘regisseursrol’ en het initiatief vooral aan de markt en de burgerij overlaten. Los van de min of meer praktische noodzaak is dat ook best een nobele opvatting.

Regisseurs

Maar ja, dat kun je roepen, en dan moet het uitgevoerd worden. En hoe doe je dat? Je hebt als gemeente jarenlang vastgehouden, nu moet je loslaten. Eng. Wat als er iets gebeurt dat je niet welgevallig is? De gemeente is er hoe dan ook voor de controle dat het goed komt én (en dit geldt vooral denk ik) wordt er ook op aangesproken als dat niet het geval is. Je kunt het toch niet compleet aan de burgers overlaten, dat heeft het verleden wel bewezen. Geef ze een vinger……

Maar als die angst doorschiet wordt de initiatiefnemer overstelpt met randvoorwaarden en toetsing van plannen die elke eigen inbreng toch weer reduceert tot precies dat, wat de gemeente wil. Zo kan ik ook regisseur zijn.

Er zijn ook verschillende typen regisseurs. Je hebt er die er heel strak op zitten, waarbij de bewegingen van de acteurs nauwgezet worden voorgedaan en alle takes minstens twintig keer over moeten. Je hebt ook regisseurs die de acteurs ‘vrij laten’ en ‘in hun kracht zetten’ zodat het creatief proces vanzelf zorgt voor een goede film. Wat is de beste methode? Van de acteurs krijgen we helaas geen waarheidsgetrouwe informatie vrees ik, want elke regisseur met wie ze werken is fan-tás-tisch! Misschien is “regisseur” dus ook wel niet zo’n goede term.

Lloret de Mar

Ik denk eerder aan een andere metafoor, een beeld dat we de afgelopen maanden weer om ons heen hebben gezien. De tiener die voor het eerst met vrienden naar Lloret de Mar gaat. Ai. Dat kan goed fout gaan. Maar iedereen weet: eens komt dat moment. Je had hem zo goed vast en nu moet je hem loslaten. Met de bus. Vrienden. Zon. Drank. Strand. De Liefde. Het beste -nee: het enige- wat pap en mam kunnen doen is hun kind wijzen op de gevaren, de lessen uit de opvoeding nog eens neerleggen en dan toch ook vooral heel veel plezier wensen. Wetend dat hij of zij tenminste íets zal doen wat niet mag, nauwelijks door de beugel kan of niet verstandig is. Maar ja, dat hoort bij het proces. Is het erg? Als je zoon niet in de gevangenis terecht komt, de borg voor de hotelkamer terug heeft en het ook nog eens ontzettend gaaf heeft gehad, moet je dan meer willen?

Het is denk ik geen kwestie van vasthouden óf loslaten. Het is omarmen én loslaten. Hier jongen, let hier en daar op, je weet zelf ondertussen wel wat goed voor je is en wat niet. Ik heb vertrouwen in je. We zien je verhalen graag tegemoet. Have fun!

Is dat nou geen mooi beeld voor de samenwerking tussen gemeente en initiatiefnemers? Vergeet vasthouden óf loslaten: omarmen én loslaten, ik denk dat het kan werken.

Jaaroverzicht der projectaandrijving

Terugblik-2014Allereerst: dank voor de vele positieve reacties op mijn vorige blog, waarin ik terugkeek op 3 jaar zelfstandig ondernemerschap. Leuk om te lezen. In dit blog, aan het eind van 2014, kijk ik wéér terug. Maar nu op het afgelopen jaar en dan vooral op een aantal hoogtepunten, oftewel: dingen die mij veel plezier hebben bezorgd. Lees hieronder dus het jaaroverzicht 2014 der projectaandrijving. In de vorm van een lijstje, Omdat het nu eenmaal mode is, maar hecht geen waarde aan de volgorde!

5. Leefbaarheid voorbij het vrijwilligerswerk

In 2014 hebben de dorpsraad van De Mortel (de Stuurgroep) en ik elkaar weten te vinden om op een zakelijke basis een aantal vraagstukken van leefbaarheid bij de horens te pakken. We vonden daarbij een goede balans tussen vrijwilligerswerk en betaalde arbeid. Zoals velen weten heb ik mijn hart aan De Mortel verpand, en ik zet me er dan ook graag voor in. Vrijwillig en voor niets. In het afgelopen jaar zocht de Stuurgroep een procesbegeleider voor het op een leuke manier boven tafel krijgen van de woonwensen in het dorp. Dat is een klus die op mijn lijf geschreven is, maar ergens wrong het bij het bestuur om me dat vrijwillig te laten doen. We vonden elkaar in een opdracht, waarbij ik vanuit mijn betrokkenheid nog wat extra inspanningen deed in de vrijwilligerssfeer. Ik bedacht het Woon-ommetje en het was fijn om te doen. Er komt ook weer een vervolg uit. Het is denk ik dan ook de toekomst om op dergelijke manieren leefbaarheid voorbij het vrijwilligerswerk te brengen; ik heb daar laatst iets over verteld bij de plaatselijke ondernemersvereniging en wil daar graag een volgende keer dieper op ingaan. Het is zóóó 2015, namelijk.

4. Resultaten zien

Ruimtelijke ordening en de tijd, een huwelijk dat maar niet wil slagen. Grote frustraties en aangepaste regelgeving ten spijt. En dus heb je een lange adem nodig voordat je kunt zeggen: kijk, het is klaar en daar heb ik aan meegewerkt. 2014 was in dat opzicht misschien het eerste oogstjaar. De Ruimte-voor-Ruimtewoning in Heesch werd gebouwd, de EVZ in Milheeze aangelegd en bestemmingsplannen voor Grotelse Heide en plannen van Goed Wonen zijn onherroepelijk geworden. De bestemmingsplannen zijn nog papieren resultaten, maar ik pak ze toch maar even mee en kijk uit naar de veranderingen in de omgeving als gevolg daarvan, in 2015.

3. De Kasteelproeverij

Ik bedacht net voor de zomer de “Kasteelproeverij”: een activiteit die tot doel had om alle mensen bij elkaar te brengen die sinds de zomer van 2012 bij het haalbaarheidsonderzoek voor de herontwikkeling van Kasteel Gemert betrokken zijn geweest. Dat moest op een informele manier gebeuren, op de binnenplaats van het kasteel, met een lekker hapje en een heerlijk drankje. In de hoop op kruisbestuiving en samensmelting van ideeën, van vraag en aanbod. De opdrachtgever omarmde het idee en stond garant voor een sfeervolle aankleding in het al aanwezige historische decor. Op 11 september was het zover. Zelf hebben wij het als een succes bestempeld, niet alleen omdat we veel plezier hadden, het weer goed was en er slechts één gewonde viel te betreuren (iemand is hard op zijn gezicht gevallen en dat was even schrikken), maar ook omdat het tot vervolgcontacten heeft geleid die een mooi plan weer een stap dichterbij kunnen brengen. Het is jammer dat ook in 2014 dat plan nog niet gepresenteerd kon worden, maar er worden nog steeds stappen vooruit gezet en dat is belangrijk. It’s a hell of a job!

2. Teksten, Ontwerpen en Presentaties

Waarom ga ik eigenlijk geen geld vragen voor iets wat ik én heel erg graag doe én waar mensen mij van kennen en al veel voor inschakelen? Iets wat bovendien voor veel ondernemers erg lastig is: het schrijven van goede zakelijke teksten, het ontwerpen van een poster of het in elkaar zetten van een presentatie. Van die ‘tussendoor’-klusjes die ‘eigenlijk ook nog moeten’. Dat waren zo ongeveer de gedachten aan het begin van de zomer van 2014. En dan kun je dat dus gewoon realiseren, als zelfstandig ondernemer. Ik besloot om deze neventak in de ether te gooien, met een logootje, een eenvoudige website en Facebook-pagina. Het werkt. Ik word voor dit soort klussen ingeschakeld. Niet dagelijks, maar het mooie is dat dat ook niet hoeft. Dat is wel geruststellend. En zoals gezegd: ik vind het misschien wel het allerleukste om te doen. Sleutelen aan een tekst, een mooie opzet voor een poster of uitnodiging maken. Ik doe het mijn hele leven al, voor jan en alleman. Maar in 2014 ben ik daar na 41 jaar ook nog eens geld mee gaan verdienen!

1. Ik ben er nog!

Uit mijn vorige blog kon de lezer al opmaken dat het allemaal geen hosanna hoeft te zijn, daar is dus al voldoende over geschreven. Ook in 2014 waren de ups en downs herkenbaar op de bankrekening aanwezig. Die dip van een zomer werd gelukkig gevolgd door een gestaag stijgende lijn van klussen in het najaar. En dus kan ik aan het eind van dit jaar zeggen dat Casper Kalb Projectaandrijving er nog steeds is! Het netwerk wordt hechter, de herkenbaarheid groter, de (zelf)kennis rijker, de resultaten meer zichtbaar en de portfolio dikker. Een positieve blik op 2015 is dan ook zeker gerechtvaardigd.

Ik wens iedereen een fantastisch nieuw jaar toe, met veel gelukkige momenten in goede gezondheid. We spreken elkaar in 2015!

Casper.

Op de Campus

CampusEen werkbijeenkomst met studenten en leerkrachten van de TU Eindhoven en medewerkers van de provincie over het Gemerts kasteel bracht mij deze ochtend naar de campus van de Technische Universiteit. Met mijn achtergrond makkelijk voor te stellen dat ik daar niet heel vaak geweest ben, maar hetzelfde gevoel bekroop mij als toen ik laatst over ‘mijn eigen campus’ in Nijmegen toerde: ik voel me thuis in zo’n omgeving. Zeker met dit weertje.

Relaxen

De aangeharkte velden, de kolossale gebouwen, de studenten in groepjes verzameld in de wei of met de poten in de vijver: heerlijk. Eigenlijk was het natuurlijk ook gewoon een toptijd, die studententijd. Man, man, wat was dat relaxen als je het achteraf bekijkt (ook wel tijdens trouwens). Natuurlijk wordt er geblokt op tentamens, of worden ingewikkelde rekensommen uitgedacht of complexe gebouwen ontworpen, maar er heerst óók en misschien wel vooral ontspanning en vrijheid, op de campus.

Dorp

Of is het de geborgenheid die mij aanspreekt? De campus als veilige haven voor een dorpeling in de grote stad. Het is er overzichtelijk, want je hebt collegezalen, werkruimtes, kantines en grasvelden, studenten en leerkrachten. Dat is het wel zo’n beetje. En als het meezit nog heel wat gelijkgestemden ook nog. Dat schept een band, neem ik aan. Misschien is dat wat ik beleef als ik rondstruin op de campus: een dorp in de stad. Ondanks de immense betonblokken om mij heen, maar die vind ik dan juist gek genoeg weer prachtig.

Ja, een campus vind ik een fijne plek.

Ook dát zou trouwens een leuke sfeer zijn op het Gemerts kasteel bedenk ik me nu, maar dat is weer een ander vraagstuk.

Het wordt anders, het is al anders

Nieuwe wereldMijn blog van 2 september komt weer eens bovendrijven. Samenvatting: om mij heen worden inspirerende, ware dingen gezegd en geschreven over de toekomst. Maar hoe vertaal je dat in actie? Het blijft knagen, die radertjes bovenin blijven op volle toeren werken.

Het wordt anders, het is al anders. Dat slaat op een heleboel terreinen die door de crisis van nu geraakt worden. Energie, voedsel, communicatie, bouwen. Bezoekers van symposia buitelen over elkaar heen om de ene na de andere oneliner de media in te slingeren; dáár wordt het gezegd, dát is het statement van het jaar. Boeken en artikelen zijn er ook genoeg over de transitie naar Het Nieuwe Denken. Van onderop, organisch, duurzaam, socialer, kleinschaliger, slow development, de overheid als stimulator en facilitator (weg met de regisseur!). Het is allemaal zó waar. En nu?

Ik ben met enkele projecten bezig die nog hardnekkig vast zitten in Het Oude Denken. Logisch ook, want we zijn niet anders gewend. Maar ik vraag mij ook sterk af hoe die omslag te maken is. Want het draait natuurlijk allemaal om geld. We kunnen alle oude machinefabrieken wel volstoppen met creatievelingen, of lekker de tijd nemen om met de volledige goegemeente nieuwe bestemmingen te bedenken voor een oude school, of het ‘gewoon maar laten gebeuren’ in een gebied, maar er is natuurlijk wel iemand die hierbij zijn geldelijk verlies moet nemen. Althans, op de korte termijn.

En daar zit hem in eerste instantie wel de crux, denk ik. De mindset moet afgestemd worden op jaren, in plaats van maanden. Daar begint het mee. De rekensom van koop en verkoop is zo gemaakt, en zowat alle partijen werken nog steeds van daaruit. Zowel de ontwikkelpartij als de overheid. Planning? Het moet dan en dan klaar kunnen zijn. We steigeren als het te lang duurt, we worden onzeker en haken af. Zo werkt dat nu eenmaal, wat dat betreft is er nog een wereld te winnen.

Ik ga graag mee in die strijd, want ik ben vóór de nieuwe wereld (voor zover je daar voor of tegen kunt zijn), maar ik leef en werk wel nú. Een mooi vergezicht is goed en belangrijk, maar daar hoort ook actie bij die geworteld is in de hedendaagse werkelijkheid. Het is zoals het is, en zo is het ook. We kunnen wel ergens naartoe willen, maar iedereen moet mee. Dat zal ook mondjesmaat wel gebeuren, maar we zijn er zeker nog lang niet.

Tot die tijd is ook deze tijd weer razend interessant.

Monumentje a.u.b.

CongresGisteren ben ik eens de hele dag op een congres geweest, het Nationaal Monumentencongres in de Koepelhal in Tilburg. Nu laat ik mijzelf niet zo vaak trakteren op het bijwonen van congressen en netwerkbijeenkomsten, omdat het me nooit echt gegrepen heeft laat ik het zo maar zeggen. Maar gisteren heb ik zeker een aardige dag gehad, in een prachtig gebouw.

Dat laatste is denk ik wezenlijk voor mijn ervaring, niet zozeer de inhoud van de dag of het onvermijdelijke netwerken. Ik merk bij mezelf een grote voorliefde voor bijzondere locaties. En dit was er een. Akoestisch naadje, maar dat luistert niet zo nauw in deze. De rauwe industriële structuren, ik hou ervan. Afgelopen week kon ik daarvan ook genieten in Eindhoven, tijdens Glow op Strijp S. En natuurlijk heb ik met Kasteel Gemert ook een historische toplocatie in portefeuille, die afgelopen weekend ook door veel anderen zo werd ervaren tijdens twee open dagen.

Op het Nationaal Monumentencongres flitsten in niet altijd even flitsende presentaties ook de nodige voorbeelden voorbij. Wat me onder andere trof waren de plaatjes die Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer ons voorschotelden: Nederland is rijk aan rijke plekken in fantastische landschappen. De beleving straalde van de Powerpoint af, zogezegd.

Om van die bijzondere plekken een succes te maken, een plek waar mensen graag komen, een plek waar dingen gebéuren, dat is op zichzelf al een inspiratiebron. Dan voeg je echt iets toe aan de wereld, aan het land of aan de regio. Laten we hopen dat we over een tijdje kunnen zeggen dat het met Kasteel Gemert in ieder geval is gelukt. Maar er mogen dus ook nog meer van dat soort gebouwen op mijn pad komen, zoveel is mij wel duidelijk geworden in Tilburg.

Meer met meer

participatieHet artikel ‘de bijsluiter van de participatiesamenleving’ op ruimtevolk.nl slaat op meerdere punten een spijker op zijn kop. Het betoog van de auteur is dat bezuinigen en participeren synoniemen dreigen te worden. De burger krijgt op allerlei gebieden steeds meer taken toegeworpen, de overheid boekt de bezuiniging in, maar vergeet dat ook volop participerende burgers niet zonder aandacht (en geld) van de overheid kunnen.

In het artikel gaat het vooral over de financiële kant van de zaak. Maar wat ik juist mis in de woorden die tot ons komen vanuit gemeentehuizen en ministeries, is bezieling: het enthousiasmeren, het stimuleren en het creëren van de bevlogenheid die nodig is om die burgers aan de gang te krijgen. ‘We moeten meer doen met minder’ is het mantra, maar daar lijkt het ook te stoppen. Meer met minder, meer met minder. Ja, nu weten we het wel.

Een top-ober in een goed restaurant legt ook niet alleen eten op andermans bordje en verdwijnt dan weer in de keuken. Nee, hij beveelt gerechten en wijnen aan, hij vraagt van tijd tot tijd of alles naar wens is, schenkt nog wat wijn bij als het nodig is en staat klaar voor een vraag of klacht.

Mijn pleidooi: gemeente, vind de top-ober in jezelf. Benut de grote kennis die er in het gemeentehuis is om projecten écht te ondersteunen en te begeleiden. Benut de werkelijke kracht in de samenleving, er zit zoveel potentieel. Daar worden ambtenaren ook veel vrolijker van dan van ‘wij hebben geen geld’ of van alleen toetsen en wegstrepen. Volgens mij kost een andere mind-set niets extra’s. Sterker nog: het levert wat op. Geslaagde burgerinitiatieven, tevreden ambtenaren, succesvolle politici. Nu ben ik misschien wel weer wat te optimistisch, maar you get it.

Streef naar ‘meer met meer’: meer doen met meer plezier met meer mensen voor meer resultaat. Voor minder geld. Ik denk dat het kan.

Toevoeging 4 november: Timing is everything, zeggen ze wel eens. Afgelopen weekend sprak ik meerdere oud-collega’s bij ‘mijn eigen’ gemeente. Daar hebben ze toevallig nét een minder prettige week afgesloten, waarin de bezuinigingen voor veel mensen nu keiharde werkelijkheid worden. Op zulke momenten, als je je baan dreigt kwijt te raken, is het bovenstaande misschien wel ‘makkelijk gezegd’ en kun je er helemaal niks mee. De kern van mijn boodschap staat wat mij betreft nog overeind, maar ik wil toch even gezegd hebben dat ik met ze meeleef; zo’n hork ben ik als ondernemer nou ook niet ineens geworden.

Inspiratie (2)

Nieuwe wereldEens in de zoveel tijd word ik getriggerd door een artikel of een programma dat met een optimistische blik vooruit kijkt naar de mogelijkheden van de toekomst. Artikelen of programma’s waarin wordt geduid dat we anders naar de wereld om ons heen moeten gaan kijken, omdat de wereld die we kennen op verschillende fronten niet meer zo goed werkt. En als het dan gaat over technologie, nieuwe vormen van energie, anders denken over samenwerken en netwerken, dan ontsteekt dat een stukje inspiratie in mij. Daar wil ik wat mee!

Onlangs las ik via Twitter de blog ‘Is iedereen een gamechanger?’ waarin gepleit wordt voor actie, creativiteit en innovatie om de nieuwe uitdagingen binnen de bouw en het vastgoed (zoals krimp, leegstand, herbestemming) om te zetten in successen. En gisteren werd ik -voor het eerst sinds lange tijd- weer eens gegrepen door Zomergasten, met Daan Roosegaarde. Twitter ging uit zijn dak over de optimistische bevlogenheid en de blik van Roosegaarde op de wonderen van de wereld en de mogelijkheden van nu en straks om de wereld een beetje beter te maken. En die reacties waren mijns inziens terecht. ‘Weg met de mening, kom met een voorstel’ vond ik zelf een hele mooie quote. Wederom een pleidooi om in actie te komen. Als de helft van de Twitteraars dit advies opvolgt, wordt het een druk dagje in Nederland.

Daar zit hem natuurlijk ook meteen de kneep, ook voor mezelf. Je wordt ergens door geïnspireerd, je ziet de weg voor je liggen, maar kom dan maar eens in actie. Wat ga je doen, waar ga je mee beginnen, waar wil je eigenlijk überhaupt uitkomen? En dan liggen daar weer de werkzaamheden van alledag te wachten, dat is een stuk gemakkelijker. En zo ebt het weg, tot het volgende inspiratiemoment.

Maar dat is eigenlijk ook weer niet zo erg. Het is goed om te weten wat inspireert, en ooit komt het op je pad, of vind je een toepassing in het dagelijks leven die bijdraagt aan mooie, nieuwe dingen. Zo werkt dat, in ieder geval bij mij. En laat in de tussentijd al die mooie verhalen en visies maar op me afkomen!

Inspiratie

IMG_2203De zomer is in volle gang, maar de vakantie zit er voor mij al op. Althans: de trip naar het buitenland die bij een gangbare zomer hoort. Een week op het strand, in het zwembad en op het terras waren weer louterend. Ik heb dat vaker.

Op enig moment gebeurt het tijdens zo’n vakantie. Het kan twee dagen duren of vier, afhankelijk van de mate van stress of drukte die je mee het vliegtuig in hebt genomen, maar het gebeurt. Je zit of ligt op het strand, te lezen in een goed boek of te turen naar de blauwe zee, en er waait iets naar binnen. Iets dat in eerste instantie niet te definiëren is. Het is hetzelfde gevoel als wanneer je een idee krijgt. Alleen wordt het (nog?) niet concreet. Maar je voelt als het ware de ruimte ontstaan in je hoofd waarin positieve impulsen weer de kans krijgen, waarin oplossingen voor problemen kunnen rijpen en waarin de zin besloten ligt om dingen aan te pakken. Het is een heerlijk gevoel. Ik noem het inspiratie. En je kunt het zó goed gebruiken als je weer thuis bent!

Ik zal vast niet de enige zijn die dit ervaart. Het lijkt me ook een van de nuttigste resultaten van vakantie vieren, zeker ook voor je zakelijke activiteiten. Het is alleen zo jammer dat er een vakantie aan te pas moet komen om je hiervan bewust te zijn. Inspiratie zou van alledag moeten zijn, en dus wil ik er steeds weer waakzaam op zijn die ontspanningsmomenten ook gedurende het jaar in te bouwen. Niet om gerechtvaardigd te kunnen te lanterfanten, maar om de inzichten toe te laten die me succesvol maken in wat ik doe.

Ik wens het iedereen toe: een inspirerende zomer 2013!